Hoe zullen historici terugblikken op de 21e eeuw ?

Beste lezer

In iedere tijdspanne van de geschiedenis gebeuren er goede en slechte dingen, maar we markeren een tijdspanne vaak aan de hand van de slechte. Zo was de veertiende eeuw een periode van overstap van lijfeigenschap naar een vorm van belastingplichtige zelfstandigheid, we denken echter meestal aan die veertiende als de eeuw van de pest en de honderdjarige oorlog.

Ook de twintigste was een eeuw met enorme sociale en technologische vooruitgang, doch wat die eeuw het sterkst markeert waren twee verschrikkelijke wereldoorlogen met een enorm aantal militaire maar ook burgerlijke slachtoffers.

Inmiddels zijn we in het najaar van 2025 en ik vraag mij af hoe deze eenentwintigste eeuw zal worden gekenmerkt in de toekomstige digitale geschiedenisboeken.

Een minder prettig gevoel

Wie mij kent, weet dat geschiedenis, net zoals politiek belangrijke domeinen van interesse zijn waarbij kranten, tijdschriften en de media in het algemeen de bron van informatie zijn over de hedendaagse gebeurtenissen.
De voorbije maanden echter is het dagelijks nieuws van die aard dat ik het meestal in die mate frustrerend vond, dat ik meer tijd besteedde aan de gebeurtenissen uit wat langer vervlogen tijden, en dus meer in de geschiedenisboeken dook, dan in de krant.  

Vandaag lees ik wel in de nieuwsberichten dat Gent een optreden van het Münchner Philharmoniker annuleert omdat de dirigent een Israëli is. Deze annulatie wordt gesteund door Vlaams minister van cultuur Caroline Gennez. Er volgt dadelijk een terecht furieuze klacht vanwege de Duitse minister van cultuur en de Duitse ambassadrice, en dit doet ook mij opnieuw in mijn pen kruipen.  

Het minder prettige gevoel dat ik heb sedert wij verplicht een regering hebben moeten vormen met CD&V en Vooruit, wordt met de dag erger, als gevolg van de dagelijkse dwaasheden die beide partijtjes voortdurend uithalen. 
Een nieuwsbrief schrijven is vaak ook stoom afblazen, vandaar beste lezer, dit stukje schriftelijke persoonlijke meningsuiting.  

 Eerst was er het klimaat, of toch bijna

Zeer snel in deze nieuwe eeuw werden wij geconfronteerd met een bankencrisis waarbij de media snel de vergelijking maakten met de jaren dertig van vorige eeuw. Gelukkig nam het niet zo een vaart, maar we kwamen toch in zeer gevaarlijk vaarwater, waarbij wij niet alleen de waarde van onze aandelenportefeuille zagen inkrimpen, maar waar de overheid moest tussenbeide komen om banken te redden. Nog erger ging het met de Euro die als gevolg van de Griekse crisis in gevaar kwam en moest gered worden door de andere lidstaten en de tussenkomst van het IMF.  De Griekse bevolking betaalde een zware prijs, ook al waren velen daar niet onschuldig wegens het niet betalen van belastingen en het onterecht opstrijken van pensioenen en andere uitkeringen.  

Deze financiële perikelen werden echter snel naar de achtergrond gedrukt en vervangen door klimaatproblemen. 
We beleven een klimaatwijziging met hogere temperaturen, die naar mijn mening eerder normaal is, net zoals we in de vorige eeuwen al perioden hadden met meer koude, warmte, droogte of regen. Ongetwijfeld speelt de menselijke activiteit hierbij deze keer een meer belangrijke rol, gezien de exponentiële bevolkingsgroei en de massale wereldwijde industrialisering.

Politiek links, en zeker haar groene deel, sprong echter dadelijk op die kar met hallucinante verhalen en eisen tot drastische veranderingen inzake energieverbruik. Dat laatste kwam in feite niet ongelegen, aangezien we al jaren weten dat we naar alternatieven moeten voor fossiele brandstoffen wegens de beperkte beschikbaarheid ervan. Nooit slaagde enige overheid erin om daar in te grijpen, en dus kwam het klimaatverhaal als een godsgeschenk om daar nu daadwerkelijk iets aan te doen.
Jongeren sprongen meteen op de kar en we zagen betogende scholieren, volop gesteund door de media en groene politici.  

Deze acties stierven op hun beurt langzaam uit naarmate het duidelijk werd dat hervormingen wel noodzakelijk waren maar ook bijzonder duur, waarbij niet in het minst onze industriële economie zwaar onder druk kwam. Industrie, economie, werkgelegenheid en welvaart zijn dermate nauw verbonden dat weinigen bereid zijn om welvaart op te offeren om de temperatuurstijging met een halve graad te verminderen.  

Een beetje kort door de bocht kunnen we stellen dat politiek rechts meer wou werken aan preventieve maatregelen om de gevolgen van klimaatopwarming op te vangen, en dat politiek links meer zag in hernieuwbare energie en beperkingen voor de industrie om de opwarming te voorkomen.  

Politiek en geopolitiek

Samen met de klimaatproblematiek zien we eveneens op onze wereld een aantal politieke verschuivingen die vaak gevolgen hebben op de geopolitiek.

Naarmate deze eeuw vordert zien we, op zijn minst in de Westerse wereld, meer en meer een verschuiving in de politieke voorkeur van de kiezers voor rechtse partijen, eerder dan voor linkse. Op dat vlak zijn de verkiezingen van 2024 in Wallonië baanbrekend. Een linkse regio, decennia lang onderdrukt door de PS, kiest massaal liberaal en plaatst een politicus aan de top die zowat de meest rechtse liberaal is in dit land, G.L Bouchez.  Maar ook in andere landen gaat politiek rechts vooruit ten koste van links, die dan op hun beurt vaak extremer worden. Kijk maar naar de vooruitgang van PVDA/PTB in ons land.
Vorige eeuw heeft men onder linkse druk gestreefd naar snel groeiende welvaart en dat meestal op basis van toenemende staatsschuld, zeker in België was dat het geval. Deze staatsschuld resulteert  vandaag in enorme begrotingstekorten en stijgende rentekosten waarbij rechts deze problemen moet oplossen met hervormingen en saneringen, want links is goed in uitgeven, minder goed in besparen.  

Als we verder dan Europa kijken, zien we dat in de Verenigde Staten de Democraten linkser werden en dat meteen duur betaalden door het Witte Huis en het congres in handen te zien komen van de Republikeinen, ook al is Donald Trump een sterk betwistbaar man om een land als de VS te besturen.  

In Rusland verdween het communisme en werd het kapitalisme aanvaard. Dit leidde tot een sterke machtsuitbreiding van de maffia die fortuinen verdiende en nog verdient met de uitverkoop van de vroegere wapenarsenalen van het rode leger. Anderen wisten de hand te leggen op vroegere staatsbedrijven en werden in een mum van tijd miljardair.
Politiek was Rusland na 1989 korte tijd chaotisch tot Poetin zich de macht toe-eigende en zich snel van een communistisch KGB-agent transformeerde naar een machtig dictator. Zijn dictatuur heeft alles van een fascistisch beleid, één natie, één leider, kapitalisme tolereren zolang het ten dienste staat van de leider en de natie, en uiteraard een democratie waarbij politieke tegenstrevers uit ramen vallen of op een andere manier snel aan hun einde komen.  

Poetin laat zich voorlopig nog niet tot tsaar kronen maar droomt wel van een machtig Rusland zoals het bestond voor WOI en liefst met er bovenop een invloedsfeer die tot diep in West-Europa gaat. Zijn zucht naar gebiedsuitbreiding werd zeer duidelijk bij de verovering van de Krim in 2014 en herbevestigd bij de verdere inval van Oekraïne en de oorlog die sindsdien aansleept.

Wereldwijd zien we deze eeuw grote veranderingen. China werd een economische grootmacht en investeert vandaag enorm in haar militair potentieel terwijl het land zijn invloedsfeer continu uitbreidt, eerst in Afrika en vandaag ondermeer met Indië, een land dat net zoals China een bevolkingsexplosie kent waarbij zij samen goed zijn voor ongeveer een derde van de ganse wereldbevolking.  

Dit alles verplicht ons opnieuw tot investeringen in onze defensie, net zoals in de koude oorlog, en tot meer Europese samenwerking binnen Navo-verband. 
Kunnen we al deze veranderingen in macht en kracht onder diplomatische controle houden of zullen de spanningen rond grondstoffen en afzetmarkten leiden tot meer en grotere militaire conflicten? Een nieuwe wereldoorlog zou bovendien een zeer groot gevaar inhouden omdat vandaag meerdere naties beschikken over nucleair wapentuig.

Islam en migratie

Een ander onderwerp dat vandaag in meerdere kleuren op de agenda staat is migratie. 
Vanaf de jaren zestig van vorige eeuw begon België gastarbeiders aan te trekken uit Turkije en Marokko, waarvan het de bedoeling was om hen na één of twee jaar terug te sturen naar hun thuisland met een spaarpotje; een actie die hun lokale welvaart ten goede zou komen.  Dat terugkeren is nooit gebeurd en na de gastarbeider kwam de rest van de familie wegens de aantrekkelijke politieke vrijheid en de degelijke sociale zekerheid.  

België kwam nooit tot een goed doordacht migratiebeleid en de linkse partijen zagen deze migranten als toekomstige kiezers, terwijl de liberale partijen ze als goedkope arbeidskrachten zagen voor hun werkgevers, die bovendien vaak jobs deden die de Belgische werknemers verfoeiden. Ook in andere Europese landen groeide de migratie zeer snel. 
Deze migranten brachten andere culturen mee en de linkse partijen zagen deze multiculturele ontwikkelingen als positief terwijl radicaal rechtse partijen zoals het Vlaams Blok dit hekelden.

Niet alleen was er een gebrek aan migratiebeleid bij het aantrekken en toelaten van migranten, er was ook een gebrek aan integratiebeleid. Ook hier was er een duidelijk rechts-links verschil in de mate dat aanvaarding van onze normen en waarden als een doel werd gezien of men de migrant een grote vrijheid liet op dat vlak. Velen dachten in de beginjaren dat sommige culturele verschillen vanzelf zouden verdwijnen bij volgende generaties, net zoals dat vroeger was gebeurd bij onder andere de Italiaanse migranten, die hier vanaf de jaren 1920 naartoe waren gekomen.  

Was het kortzichtigheid of gebrek aan kennis, maar niemand zag het enorme verschil tussen de vroegere Europese migranten en de nieuwe migranten uit Turkije en Marokko, en dat verschil is godsdienst.
De vroegere christelijke of vrijzinnige migranten uit bijvoorbeeld Italië leerden onze taal, openden vaak Italiaanse restaurants, maar hadden verder geen enkele moeite met onze democratie, de scheiding tussen kerk en staat of het feit dat onze wetten boven de religieuze wetten staan, voor zover die er zijn. Dit is echter helemaal niet het geval voor de islam.  

Het christendom schreef gedurende eeuwen zwarte bladzijden in de Europese geschiedenis met machtsmisbruik en intolerantie die leidde tot de inquisitie, martelingen en het levend verbranden van andersdenkenden. Dankzij ondermeer de Verlichting werd deze houding drastisch bijgesteld en vandaag is het christendom een tolerante spirituele religie binnen een maatschappij waar iedereen vrij is om al of niet een godsdienst te belijden, of als vrijzinnig door het leven te gaan.  Onze Europese landen stemden grondwetten met vrijheid van godsdienst. Deze vrijheid was oorspronkelijk bedoeld om een einde te maken aan de godsdienstoorlogen tussen katholieken en protestanten maar hield er geen rekening mee dat sommige religies inherent intolerant zijn voor andersdenkenden.  

Gedurende eeuwen streed Europa tegen de islam met meerdere veldslagen waaronder bekende zoals Poitiers in 732 en Wenen in 1683 en telkens lukte het om de islam buiten te houden. Samen met migranten uit islamitische landen en als gevolg van een absolute godsdienstvrijheid werd deze religieuze ideologie tijdens de voorbije decennia massaal geïmporteerd.  Sommigen dachten dat de impact ervan zou verdwijnen met de jongere generaties die hier geboren werden. Niets is echter minder waar. 
Islam is intolerant, gericht op veroveren en onderwerpen, en verdeelt de mensen in twee categorieën, de gelovigen als goeden en de ongelovigen als slechten die moeten bekeerd en onderworpen worden.  

Waar de eerste generatie nog nederig was in hun religieuze activiteit, werden de volgende generaties steeds meer eisend, en dat brengt ons tot toestanden zoals in Molenbeek waar een moslima als waarnemend burgemeester de autochtone inwoners vertelt dat ze maar moeten verhuizen als ze een probleem hebben met islamitische symbolen zoals de hoofddoek.
De poging tot islamisering is een feit en de migrantengemeenschappen worden daarbij gesteund door islamistische organisaties zoals de moslimbroeders met financiële steun uit de thuislanden en de arabische wereld. Deze organisaties zijn reeds ver geïnfiltreerd in onze samenleving en men vindt hen zowel in de politieke als academische wereld.  

Politiek links ziet deze moslimbeweging als potentieel kiesvee en onthaalt hun religieuze ideologie met open armen en verregaande faciliteiten, daar waar ze vroeger nochtans bijzonder antiklerikaal waren.
Rechtse partijen zoals N-VA zijn voorzichtiger en streven vooral naar meer integratie maar ontkennen voorlopig het gevaar van doortastende islamisering die leidt tot onderwerping zoal in het boek “Soumission’ van Michel Houellebecq.
Persoonlijk begrijp ik de uitdaging van een labiel evenwicht met de moslimgemeenschap maar ben tezelfdertijd overtuigd dat er een effectief gevaar bestaat van poging tot onderwerping indien we niet krachtig genoeg ingrijpen en onze Verlichtingswaarden afdwingen.  

Gaza

Het woord is gevallen en vandaag is het ontzettend moeilijk te spreken of te schrijven over onze hedendaagse uitdagingen zonder het te hebben over deze Hamas enclave binnen Israël.
Na de verschrikkelijke terreuraanslag op 7 oktober 2023 vanuit Gaza waarbij 1195 Israëli’s werden vermoord en 250 anderen als gijzelaars werden ontvoerd naar het terroristisch tunnelsysteem onder Gaza, sprak onze premier Bart De Wever, toen nog partijvoorzitter, wijze woorden. “Israël mocht niet in de val trappen” zei hij, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. 
Niets doen was nooit aanvaard geweest binnen Israël en zeker niet bij de familieleden van alle slachtoffers, waarbij zeker deze van de ontvoerden acties wilden die de gijzelaars moesten bevrijden. 
Israël deed wat Hamas had gehoopt en startte een oorlog tegen de terroristen binnen Gaza.

Vechten binnen een stedelijk gebied tegen een vijand die zich mengt onder de bevolking is een mission impossible en leidt onherroepelijk tot collaterale schade. De wijze waarop Hamas vecht is bovendien een oorlogsmisdaad omdat zij de burgerbevolking daarbij in gevaar brengen. Het is dan ook totaal belachelijk dat links Israël beschuldigt van oorlogsmisdaden in plaats van Hamas.  

De berichtgeving over deze oorlog komt uit drie bronnen: het IDF (Israëlisch leger) dat uiteraard niet neutraal is maar wel af en toe toegeeft dat er fouten worden gemaakt; Hamas, volgens wie er geen terroristen maar enkel burgers worden gedood waarvan de meesten kinderen zijn, en die het IDF afschilderen als nog slechter dan de Duitse SS-troepen in WOII; en de NGO’s die werkzaam zijn in het gebied omdat ze er door Hamas worden toegelaten en er daarom ook schatplichtig aan zijn.
Onze media herhalen vooral de informatie van de laatste twee bronnen.  

In iedere oorlog gebeuren er foute dingen door alle partijen en dat zal in Gaza niet anders zijn, maar de manier waarop de Israëlische acties hier worden afgeschilderd en het gebruik van woorden zoals genocide is ronduit schandalig. Links maakt van Hamas slachtoffers en van Israël daders en vergeet 7 oktober 2023 als oorzaak van het geweld en dat heeft vooral te maken met hun afkeer van de Israëlische regering.

Netanyahu is een erg betwistbaar persoon die door zijn onschendbaarheid als regeringsleider, steeds ontsnapt aan vervolging wegens corruptie. Hij bestuurt met extreem religieuze partijen die geen doetjes zijn en zijn beleid is radicaal rechts, maar hij wordt wel bij iedere democratische verkiezing herkozen. Het is een beetje zoals wij in Vlaanderen die opgescheept zitten met tsjeven en sossen, wegens gebrek aan een alternatief.  

De wijze waarop onze media informeren over Gaza speelt in de kaart van islamistische organisaties en van politiek links. Het leidt tot allerhande gewelddadige protesten, acties en betogingen, het zweept een deel van de publieke opinie op, en het verplichtte onze Vlaamse en federale regering, onder druk van links, tot standpunten en sancties die belachelijk en onredelijk zijn. Dat alles terwijl wij hoogdringende dossiers op tafel hebben over het behoud van de welvaart van onze mensen, dossiers die nu moeten wijken voor een conflict waar wij niets aan kunnen doen. 
De waanzin bereikt nu een hoogtepunt met het bannen van het Münchner Philharmoniker wegens haar Joodse dirigent op het Gentse festival van Vlaanderen. Een unanieme beslissing, blijkbaar van de Raad van Bestuur en gesteund door de minister van cultuur, Caroline Gennez.  Dus, een RvB met leeghoofden en een antisemiet als minister maken van Vlaanderen een paria voor het oog van de wereld. Quo Vadis Vlaanderen?

Beste lezer, ik heb hierbij een beetje mijn woede afgeschreven, maar ben niet bijzonder hoopvol dat we dit alles nog kunnen helemaal recht trekken, en toch moeten wij blijven relativeren en ijveren voor realisme, zonder te vervallen in wilde dromen. 
Laat ons hopen dat ons nageslacht in de toekomstige digitale geschiedenisboeken niet moet lezen dat de eenentwintigste de eeuw was, waarin Europa zich onderwierp aan de Islam, en de Verlichting werd afgedaan als een duivelse poging om Allah zijn grootse plannen te dwarsbomen.  

Dit is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.